بال هايت را كجا گذاشتي ؟

بال هايت را كجا گذاشتي؟

پرنده بر شانه هاي انسان نشست.

انسان با تعجب رو به پرنده كرد و گفت : اما من درخت نيستم.

تو نمي تواني روي شانه ي من آشيانه بسازي.

پرنده گفت : من فرق درخ ت ها و آد م ها را خوب مي دانم.

اما گاهي پرنده ها و انسان ها را اشتباه م يگيرم.

انسان خنديد و به نظرش اين بزرگ ترين اشتباه ممكن بود.

پرنده گفت: راستي، چرا پر زدن را كنار گذاشتي؟

انسان منظور پرنده را نفهميد، اما باز هم خنديد.

پرنده گفت : نمي داني توي آسمان چقدر جاي تو خالي است .

انسان ديگر نخنديد.

انگار ته ته خاطراتش چيزي را به ياد آورد .

چيزي كه نمي دانست چيست.

شايد يك آبي دور، يك اوج دوست داشتني.

پرنده گفت : غير از تو پرنده هاي ديگري را هم مي شناسم كه پر زدن از يادشان رفته است .

درست است كه پرواز براي يك پرنده ضرورت است ، اما اگر تمرين نكند فراموشش مي شود.

پرنده اين را گفت و پر زد .

انسان رد پرنده را دنبال كرد تا اين كه چشمش به يك آبي بزرگ افتاد و به ياد آورد روزي نام اين آبي بزرگ بالاي سرش آسمان بود و چيزي شبيه دلتنگي توي دلش موج زد .

آنگاه خدا بر شانه هاي كوچك انسان دست گذاشت و گفت : يادت مي آيد تو ر ا با دو بال و دو پا آفريده بودم ؟

زمين و آسمان هر دو براي تو بود .

اما تو آسمان را نديدي.

راستي عزيزم، بال هايت را كجا گذاشتي؟

انسان دست بر شان ه هايش گذ اشت و جاي خالي چيزي را احساس كرد .

آنگاه سر در آغوش خدا گذاشت و گريست!!!!!

عرفان نظرآهاري