هــــر گنــه کــــرده و گفتیـــــم خدا می بــخشد
عـــــذر آورده و گفتیـــــــــــم خدا مـی بخشــــــد
بخششی هست،ولی قهر و عذابی هم هست
آی مـــــردم به خدا، روز حـــسابی هــم هســـت!
نکنیـــــم، این همه بد در حق مــــــولا نکنیــــــم
کــــوفیان هــــــر چه که کـــــردند، بیـــا ما نکنیـــم
این که دزدانِ ســــر گردنه باشیــــم خطاســـت
چشــــم و گوش کر هر مــــأذنه باشیم خطاســـت
ای بـــــرادر ! گنه مــــاست علی گر تنــــهاست
و اگر فـــــــاطمه - این بنــــت مطهّر – تنهـــــاست
گنــه مــــاســت حـرم صــحن جنـــون می گردد
و دلِ ضـــامن آهــــــو ، همــــه خـــون می گــــردد
همه تقصیـــر من و توســت بــــرادر ! بــــرخیـــز
شــیعه یعنـــــــــــی که من و تو، تو دلاور بــرخیــــز
شــــیعه یعنـــــی که شراری زِ خدا نــــوشیدن
شــیعه یعنـــــــــــی: کفــن سرخ بـــلا پـــــوشیدن
شـــیعه یعنــــــی: به ســرِ دارِ ملامت بــــــودن
شــیعه یعنـــــــــــی: که «سرِ دار سلامت» بـــودن
هــــر که در عین بلا شـــیعه بماند مـــرد است
هــــر که یک مـــــوی بلغزد، به علی نامــــرد است
ایــن که از شـــــیعه به جز نام ندانیم بـد است
و نمـــک گیــــــرِ چنین لقمه بمــــــانیم بـــــد است
یادمــــان رفــته که مـــا حقّ رســــالت داریـــم
یادمـــــان رفتــــه که میـــــراث شـــــــهادت داریـــم
مـــردم! این خواب حــــرام است، هلا! برخیزید
جــــاده پیداســت، به جــــــان شـــهدا بــــــرخیزید!
ننـــگمان بـــاد اگر عــهد به یک ســـو فــــکنیم
و بگـوینـــــد کـــه مـــا امّــت پیمــــــان شکنیــــــم
آی هشـــــدار! دمی قـــــافله را گم نکنیـــــم
تــــــا که امـــکان وضـــو هســــت، تیمّــم نکنیـــــم
مـــــا یلانیم بـــــــرادر که بـلا می نـــــــوشیم
و خــــــطر پشت خطـر، تـــــا به خدا می نــــوشیم
مـــــا به خـــونخواهی اولاد علـــی آمــده ایم
چـــــارده قـــــرن گــــذشته ست، ولی آمــده ایـــم
حـــرف همین بـــــــود، «وَلا قــــــوّة الاّ باللّه»
هـــر که مـــــرد است قـــدم رنجه کند، بـــسم اللّه